Een goed begin is het halve werk......

Door de harde landing werd ik wakker geschut. Het was pikke donker en ik zag alleen maar lichtjes....moest even nadenken waar ik was. Toen ik hoorde dat we waren geland op Montpellier Airport en de tempratuur 25 graden was, besefte ik dat ik er was. Waar? In mijn nieuwe leven. Mijn Franse leven.

Het is begonnen.

Het was kwart over 12 's nachts. Door de vertraging kwam ik 3 uur later aan dan gepland. Gelukkig zat ik voorin het vliegtuig dus kon ik er snel uit. Toen ik uitstapte voelde ik de warmte al. Mijn maag wist zich in nog geen seconde in een knoop te leggen die er nu al meer dan 15 uur inzit. Wat een raar gevoel dat ik hier nu echt ben.

Volledig versuft liep ik naar de bagagehal, dat tevens ook de aankomsthal is. Iedereen vloog elkaar in de handen of gaven elkaar zakelijk een hand. Terwijl ik een karretje haalde voor mijn bagage trok de knoop in mijn maag zich nog iets strakker aan.

Eenmaal in de taxi herkende ik alles wat ik voorheen zo geweldig aan Montpellier vond. Nu kon ik er alleen maar naar kijken en probeerde ik me te realiseren dat dit mijn nieuwe woonplaats is en ik nu geen Rotterdamse meer bent, maar een Montpellieriene ofzo...Ik woon hier nu ook.

Het hotel wist mijn te verrassen door gesloten te zijn. De receptie dan. Gelukkig kon ik Jurk, mijn Duitse collega nog bereiken. Hij had een sleutel en ik kon alsnog naar binnen. Mijn sleutel lag in de klus die binnen was. Typisch Frans? Gelukkig kon ik om half 2 dan eindelijk naar bed. Toen ik mijn kamer duur opende leek het even dat mijn knoop het van me zou winnen, hij kon nog strakker. De mooie kamer waar ik vorige keer 2 maanden gezeten had was verdwenen en had plaats gemaakt voor een klein hokje dat bloedheet was. Even vroeg ik me af of ik droomde over mijn reis door Thailand, maar nee. Mijn koffer neergezet en op bed geploft. Morgen kijken we wel verder.

Toen ik vanochtend wakker werd was ik niet alleen. Knoop was er nog. Door mijn late aankomst gister kon ik niet meer langs de supermarkt dus had niets te eten in huis. Gelijk onder de douche gesprongen. Mijn enthousiame en het drukke gedoe van de afgelopen weken deed mijn verrassen met een kotspartij....shit..tandpasta vergeten....oh ja waarom niet..kan er ook nog wel bij. Snel langs Linda die gelukkig beter voorbereid was.

10 minuten later liepen we samen buiten. We zeiden niets en allebei keken om ons heen. Dat een mens zoveel dingen te gelijk kon denken wist ik niet. Voelde ik me hier eerst zo goed en zo sterk en was alles zo bekend. Heb ik me nog nooit zo klein, zo anoniem en zo alleen gevoeld. Zag mensen lachen, ruzie maken, kroelen, zwijgen en samen zijn. Ik mis jullie nu al.

Zelf ons bekende terrasje leek zo onbekent. We namen een cola en een orangina en ik at een croissantje. Daar zaten we dan. Na te denken over wat komen gaat. Het gevoel wat ik nu heb is niet te vergelijken met mijn gevoel toen ik voor een jaar naar Australie ging. Gelukkig zijn Linda en ik samen en konden we al snel weer lachen. We besloten om even langs kantoor te gaan om even bekende gezichten te zien. Enigszin zenuwachtig liepen we naar binnen. Het kantoor is opgeknapt en ziet er een stuk professioneler uit. Alleen het kantoor dan. We werden niet verwelkomt met blije gezichten maar er kwam een collega langs die vroeg of we weer weg wilde gaan. Blijkbaar had de hoge baas gewild dat we vandaag al zouden beginnen, maar had iemand verteld dat wij er vandaag nog niet zouden zijn. Ons contract begint morgen dus ik snapte het niet helemaal. Volledig teleurgesteld liepen we weg.

In de bus kon ik het niet geloven. Heb ik mijn leven in Nederland opgezegd om een baan waar mijn collega's zich niet afvragen hoe het gaat, hoe het voor mij is om alles achter te laten, maar zich druk maken dat we gezien worden???

Snel langs de lidl ik had echt koud water nodig. Eenmaal terug in mijn hotel. Plofte ik op mijn bed. Dacht aan mijn afscheidsfeestje, de leuke dingen die ik nog met iedereen gedaan heb de afgelopen weken en mijn laatste nachtje in Nederland. Pakte mijn boekje erbij waar iedereen een verhaal in heeft geschreven. Door al deze lieve verhalen dacht ik.. IK KAN HET ALLEMAAL WEL!!! HET KOMT GOED!!!

Wel wil ik nog het een en ander recht zetten:

* Jurgen....JIJ bent de stalker..niet ik!!!
* Pap, jij hebt gewonen dus ik trakteer!!
* Michael..ik durfde WEL in de python, ik had een goed (medisch) excuus maar jouw schommelboot excuus...??? ;)
* Jose..ben jij net zo'n "gek wijf" als ik, daardoor hadden we het waarschijnlijk ook zo leuk samen in OZ en NZ!!

Nu tijd voor een wijntje en natuurlijk weer een pizza!!! 60kg je suis ici et vous etes mon ami!!!!

Grosses Bisous Annelies!!