Le premiere avril

Bonjour mes Amis!!!

Na een maandje Frankrijk kijk ik nergens meer van op. Het lijkt wel of de Franse elke dag Le première avril ‘ vieren’ . Maar niets blijkt minder waar, het zijn de gewoonten van de Fransen.

Zo kijk ik er niet meer van op dat:
* Er een paar keer per dag pardon tegen me gezegd wordt. (Als mensen beter uitzouden kijken of eens voor andere aan de kant zouden gaan zou dit niet 100 keer gezegd hoeven worden)
* Fransen tussen de middag en bord met aardappels, vlees en groeten eten aangevuld met een salade, stokbroodje, stukje kaas, fruit, taartje en een wijntje of biertje (waar laten die mensen dat)
* Onbeleefd zijn tegen elkaar hier gezien wordt als een vorm van beleefdheid. (Quoi? Quoi? en merde, rara blikken en middelvingers en dan vooral in het verkeer)
* Ze hier eerst de bus in stappen en daarna de mensen pas uitstappen.
* Fransen springen naar de paal waar je buskaart gescand wordt ( die buskaart zit dan in hun broekzak wat een raar effect geeft als hij na de eerste, tweede of derde keer nog niet reageert dus ze moeten blijven springen)
* Mannen hier lopen en zich gedragen als vrouwen (Montpellier schijnt een homo stad te zijn, wat me doet twijfelen aan de geaardheid van elke man)
* Er overal hondenpoep ligt (stront aan je schoen wordt gezien als versiering)
* Die aantrekkelijke Franse man van kantoor steeds aantrekkelijker wordt ( aan zijn geaardheid twijfel ik absoluut niet, wil het ook niet)

Zo kijken Fransen er niet meer van op als ik:
* In de kantine alleen een stokbroodje neem ( ik zie de vraagtekens boven hun hoofd, hoe kan het dat ze een propje is en niet aan anorexia lijdt)
* Om 7 uur een restaurant binnen stap om te eten ( heb tenslotte alleen een stokbroodje op tussen de middag)
* Eerst uit de bus stap (mensen vinden mij onbeleefd wat dan dus volgens de Franse gewoonte eigenlijk weer heel beleefd van mij is)
* Frans spreek als een …? (vertaal alles letterlijk, maar ze blijken het te begrijpen)
* Niet in de stront ga staan ( hoor er dus eigenlijk niet bij, want ik heb het niet aan mijn schoenen)
* Het benauwd krijg en bijna aan het zuurstof moet als ik DE fransman tegenkom. (wist niet dat het in maart 50 graden kon zijn in Frankrijk)

Kortom de Fransen en ik begrijpen elkaar volledig. Nog 4 weken te gaan of ik dan nog afscheid kan nemen weet ik niet. Begin redelijk te wennen aan het weer, het is hier nu 23 graden. Ook mijn weekenden die gevuld worden met terras hoppen kan ik eigenlijk al niet meer missen. Elke donderdag wordt mijn hele appartement schoongemaakt, een huishoudster in Nederland is helaas geen optie. ’s Avonds uit eten gaan begint ook een vaste prik te worden. Vrijdag het afscheid van een collega ‘ gevierd’, erg gezellig. Omdat het vrijdag was en Linda en ik dus de hele week gewerkt hadden en Frans hadden gepraat besloten we dat we te moe waren om Frans te praten, dus hebben we onze collega’s Nederlands geleerd. Bij elke hap die onze collega Julien nam zeiden wij hmmm lekker. Nu komt hij elke ochtend netjes langs en zegt na zijn Bonjour, hmmm lekker en gaat weer. Goed bezig, we krijgen ze wel aan de Nederlandse taal.


Natuurlijk begin ik Nederland stiekem ook een beetje te missen. Gister was Gooische Vrouwen hier op televisie. Hier noemen ze het Jardin Secrets. Toen ik het in de reclame voorbij zag komen sprong ik van de bank van blijdschap. Dit kan ik verstaan dacht ik. Vol goede moed zat ik gister om half 11 voor de televisie. Het begon….Wat…Willemijne spreekt Frans, maar zo kon ik me het niet herinneren. Enigszins teleurgesteld heb ik toen de ondertiteling aangezet en gelachen op de momenten dat ik me kon herinneren dat het grappig was. Dat Dokter Rossi nu Docteur Rossi is en Willemijne, Villemine is kan ik wel meeleven. Toch zou het fijn zijn als ik weer eens televisie zou kunnen kijken waar ik niet zoveel bij na moest denken.
Zondag zijn Linda en ik naar de stad gegaan om iets te drinken. Koffie. Sterke koffie. Zo sterk dat ik dacht dat ik pure koffiebonen zat te drinken. Wat verlang ik af en toe naar een kopje filter koffie van mijn moeder. Teveel melk, teveel suiker maar echt precies goed.
Zaterdag ben ik gaan shoppen. Ik was alleen avec les autres. Wilde al een tijdje nieuwe schoenen. Kon in het Frans vragen of ik ze mocht passen. Heel vriendelijk, wat een uitzondering is voor Franse mensen die het druk hebben, gaf ze mijn maat. Dit gaat de goeie kant op dacht ik. Ik paste de schoenen keek in de spiegel en merkte dat ze te groot waren. Niets aan de hand, ik vraag gewoon om een kleinere maat. Niet dus. Volgens de verkoopster was dit de juiste maat. Ik legde in Nederlands/Frans, handen en voeten uit dat ze toch echt te groot waren en ik toch liever een kleinere maat zou willen passen. Helaas de verkoopster vond dat ze goed waren dus een kleinere maat zat er niet in. Ik zei vriendelijke merci en ben teleurgesteld de winkel uitgegaan. Het zonnetje kon mij troosten, nam een schud en geniet, oftewel een orangina en kon het franse leven weer aan.

A bientôt.

Bisou Annelies