Laatste dagen.

Het weer hier in Montpellier is echt super. Vanochtend werd ik niet wakker van mijn wekker maar van de zonnestralen die door de gordijnen kwamen. Toen ik de gordijnen open deed en de zon over de rivier zag schijnen kreeg ik een steek in mijn maag door de gedachte dat ik dit nog maar 2 dagen zal zien. Ik deed het raam open en de frisse wind kwam naar binnen. Smeerde snel een broodje en liet ondertussen het bad vol lopen. Er lag nog een verse stapel handdoeken dus trakteerde mezelf op een nieuwe schonen zachte handdoek.
Toen ik het appartement uit liep zei ik de dame van de receptie nog even gedag en sprong in de tram. Wat is hier toch fijn om elke dag je dag met zulk mooi weer te beginnen.

In de tram kwam ik een collega tegen die niets tegen me zei. Wat zijn fransen toch gezellig. Ik probeerde een praatje te maken en het lukte me…niet. Na Ca va, ca van bien, bleef ze uit het raam staren en verwonderde ik me dat de mensen hier nog steeds winterjassen en sjaals dragen. In de bus nog een poging gedaan en helaas weer niet. Mensen zijn hier bang om Engels te spreken dus om dat te voorkomen spreken ze ook maar geen Frans tegen je.

Op kantoor gelijk koffie gehaald. Ik won de jackpot want toen ik er 50 cent in gooide bleef de automaat stromen. Helaas geen koffie meer in de automaat nu. Draaide me om,om een doekje te gaan halen en daar stond hij, De fransman. Ook dit keer een vriendelijke glimlach. Ik zocht naar een luik om door de grond te zakken maar nee geen luik. Dus maar terug gelachen en op mijn beste Frans Bonjour gezegd. Snel doekjes gehaald. Toen ik terugkwam was hij verdwenen.

Vannacht gedroomd over de echte Hollandse snackbar. Kan niet wachten om weer een broodje frikadel met Hollandse mayo te eten, kroketten en kaassoufflés. Wat heb ik daar trek in. Toch is het beter als ik het niet doe. Gister gaf een collega een rondleiding door zijn huis. Toen we in de badkamer aankwamen zag ik een weegschaal staan. Hoppa dacht ik. Ik vertelde hem hoeveel ik woog voordat ik naar Montpellier kwam. Trok mijn schoenen uit en ging vol goede moed op de weegschaal staan. Opeens hoorde ik een gil en dacht ok zo erg kan het niet zijn. Uh ja dus wel …. 7 kilo erbij. Dat is dan bijna een kilo in de week. Ik werd gelijk overal betast waar het dan aan is gekomen (het is een homo dus dit kon ik nog wel aan) Maar dat het de volgende dag door kantoor werd gegild was toch iets minder. Langzaam probeerde ik onder mijn bureau te zakken wat natuurlijk niet ging omdat er van alles in de weg zat ;) Maar goed flink sporten dus.

Afgelopen weekend was mijn moeder hier. De veroorzaker van mijn gewicht wordt hier gelijk duidelijk want we hebben het hele weekend alleen maar gegeten. Mosselen, pizza, toetjes, café gourmand enz enz.

Vorige week heb ik voor de 2e keer de was gedaan. 2e keer in 8 weken??? Ja 2 keer en nee ik heb niet heeeel veeel kleren bij me. Doe alles verder op de hand. Goed bezig zou je denken, maar nee. Hier in de wasserette hangen geen jongeren maar ouderen van een jaar of 40. Soort van ranzige mannetjes. Vol goede moed ging ik er met mijn zak was heen. En ja ze zaten er. Niets zeggen en vooral niet kijken dacht ik. Spullen in de automaat gedaan en wachten. Had gelukkig een boek bij me. Het duurt maar 20 minuten dus erg kan het nooit worden. Fout. Ik was zo dom geweest om niet op te letten en te kiezen voor een voorwas en hoofdwas wat dus betekende dat ik daar 60 minuten moest zitten. Na 10 minuten kwam er al een kijken wat ik las. Hij stond zo dichtbij dat ik zijn ogen hoorde knipperen. Getver dacht ik. Hij vroeg of ik iets in het Nederland wilde lezen. Ik lag ‘ 10 geboden van een wereldreiziger’ en was net bij het stuk dat hoe je dieren kon ontwijken en zo niet hoe je het dan aan moet pakken. Een hond een krap over zijn neus geven misschien een idee…bij een stier de heling af rennen, nergens een heling en dan ben ik mijn was kwijt. Bij een beer, je erbij neerleggen en af wachten wat er gebeurd. Ik besloot dat dit het beste was. Ik las niets voor. Hij liep weer weg en brabbelde wat tegen zijn vrienden kwam weer terug en brabbelde wat tegen mij. Gewoon lachen en dan zal het wel goed zijn. Nog een half uur. Ik bleef doorlezen. Toen mijn was klaar was hadden zij dat eerder in de gaten dan ik, oh nee dacht ik…ik moet dit er zelf uithalen. Niet mijn ondergoed door de hele wassette. Nu kwam mijn boek weer van pas. Ik duwde ze opzij en haalde het er zelf uit. Ze riepen nog of ik met ze wilde trouwen zei netjes gedag ‘ Au revoir Les enfants’ en liep weg!! Mijn kleren zijn in ieder geval weer schoon.

Nu dus de laatste paar dagen.

Helaas geen Franse vrienden gemaakt buiten mijn collega’s. Linda en ik hebben een goede poging gedaan, maar door het gebrekkige Frans van ons en het gebrekkige Engels van de fransen heeft geen succes gehad.
Dus hebben we het moeten doen met een Franse homo, heel gezellig en vind ons helemaal geweldig dus ach best leuk. En ja hij spreekt Engels. Een Duitser, ja wat kan je daar over zeggen. Hij heeft het zwaar gehad met ons. En dan hebben we Magnus, de Noorse Viking, die zich ook elke seconde af vroeg of wij wel helemaal normaal waren.
Onze Belgische collega’s waren ook altijd gezellig. Vooral veel lol gehad tijdens onze restaurant avonden en de avond in de discotheek. Ook zij vroegen zich af of wij ook wel eens serieus kunnen doen, gelukkig vroegen wij ons hetzelfde af. Van beide kanten ging het nergens over en dus alleen maar gelachen. Als ik de andere dag op kantoor kwam werd er altijd gevraagd of ik goed geslapen had en nog last had gehad van lach stuipen.

Het was een drukke dag op kantoor vandaag. Toen ik eindelijk naar huis kon en de trap af liep struikelde ik bijna. Daar zat hij, De Fransman. Paar keer diep ademhalen en met een hardslag van 300 slagen per minuut liep ik naar buiten. Keek een beetje om me heen alsof hij me nog niet was opgevallen. Bonjour et au revoir zei hij. Dat Bonjour snapte ik nog maar dat au revoir had ik er niet achter verwacht. Sorry zei ik. Hij herhaalde het nog een keer terwijl hij moeilijk tegen de zon in keek. Ik begreep het en vroeg of hij Engels sprak. Only a few….Nee dus. Merde dacht ik. Hij vroeg hoe ik heette wat ik dus ook weer niet begrijp. Toen hij zei Je m’ appele Pascal, begreep ik het en ik vertelde hem dat ik Annelies heet. Hij probeerde het na te zeggen, maar na 4 keer herhalen gaf ik het op en zei ja hoor dat is het. Uh ja en nu. Hij zei nice to meet you. Waarop ik reageerde Uh ja uh very…….very very nice to meet you, lekker stom. Ok het is nu echt tijd om te gaan voordat dit gesprek nog vager gaat worden. A demain en ik liep naar de bus, fluitend.

A bientot!!!

Dikke kus Annelies